O tym, jak ważne są nasze sny i że nie powinno się ich pomijać, wiedzieli już starożytni. Sny miały dla nich o wiele większe znaczenie niż dla nas współczesnych, były źródłem wiedzy, poznania, stanowiły inspirację do działania i podejmowania nowych wyzwań…
W starożytnym Egipcie wykorzystywano sny do przepowiadania przyszłości. Znaleziono zapisywane na papirusach senniki, mające ponad 3,5 tysiąca lat, interpretujące przeróżne symbole senne, jakie pojawiały się w snach Egipcjan, np. sen o wypadającym zębie według zapisów oznaczał, że krewni będą planowali zamordować osobę śniącą.
Starożytni Grecy wierzyli natomiast, że sny stanowią nasze połączenie z wyższymi siłami i uznawali, że mają one nawet moc uzdrawiania. Stąd powszechne było zostawianie chorych w świątyniach na noc, często razem z wężami, którym przypisywano lecznicze zdolności. Zachowały się też senniki Artemidora, greckiego wróżbity, który posiadał ogromną wrażliwość i potrafił tak trafnie interpretować symbole, że jego analizy jeszcze w XVIII wieku były bardzo popularne. Do niego także odwoływał się Freud.
Z kolei starożytni Rzymianie wierzyli, że wydarzenia, jakie rozgrywają się w naszych snach, są równie prawdziwe, jak wydarzenia na jawie. Na podstawie snów przewidywali przyszłość, stosując sztukę onejromancji, wywoływali też sny dzięki rytuałom i praktykom magicznym, a po ich wnikliwej analizie wyciągali daleko idące wnioski.
W renesansie osłabło zainteresowanie tematyką snów, uważano je, idąc za słowami Szekspira, za „wylęgłe w chorobliwym mózgu dzieci fantazje”, lub też za skutek niestrawności i problemów ze zdrowiem. Przekonanie to przetrwało dziesiątki lat. Dopiero w XIX wieku znowu wrócono do ich analizy, wiążąc powstawanie snów z reakcją na bodziec zewnętrzny. Mniej więcej w tym czasie na scenę wkroczyli też Edgar Cayce, Zygmunt Freud, Carl Jung, a potem także inni wybitni badacze snów, i analiza oraz interpretacja marzeń sennych znowu wróciły do łask.