Carl Gustav Jung (1875-1961) to najwybitniejszy z uczniów Sigmunta Freuda.
Pierwotnie współpracował ze swoim wielkim mistrzem, nie zgadzał sie jednak z jego niektórymi poglądami, zwłaszcza zaś z tym, że w naszych snach dominuje seksualność. Jung uważał bowiem, że jest ona jedynie jednym z wielu aspektów, jakie przewijają się przez marzenia senne każdego człowieka. Dodatkowo – w przeciwieństwie do Freuda – sądził, iż sny wcale nie ukrywają naszej nieświadomości, ale wręcz przeciwnie – że są jej wyrazem.
Badając sny, Jung poszedł w kierunku parapsychologii oraz tych obszarów ludzkiej psychiki, które nigdy nie zostały poznane. To dzięki niemu powstała teoria „zbiorowej nieświadomości”, zgodnie z którą każdy człowiek, niezależnie od kultury, rasy itp. połączony jest z innymi ludźmi pewną wspólną wiedzą i doświadczeniem, które przejawiają się właśnie w naszych snach w postaci archetypów psychologicznych.
Owe archetypy to historie, opowieści oraz mity dziedziczone przez nasz umysł z chwilą przyjścia na świat, stworzone jeszcze przed naszym narodzeniem i wspólne wszystkim ludziom na całym świecie. Ich treść zawsze wyraża się poprzez symbole i metafory. Wyróżnia się np. archetyp narodzin, odrodzenia, śmierci, mocy, jedności, archetyp bohatera, dziecka, demona, zwierzęcia, wody, drzewa czy ognia.
Jung w swoich badaniach zwracał szczególną uwagę na sfery ezoteryczne, a więc na telepatię, prekognicję, astrologię czy zjawy, a w wydarzeniach z pozoru przypadkowych doszukiwał się wzorców określanych mianem synchroniczności, która jego zdaniem była objawem schematyczności w naturze. Zwrócił uwagę na to, że wiele jego odkryć dotyczących nieświadomości pojawiło się początkowo w snach. Uważał je więc za bogate źródło informacji i drogę, dzięki której człowiek ma niesamowitą możliwość ku temu, aby połączyć się z głębszą tajemnicą.
Carlowi Gustavowi Jungowi zawdzięczamy m.in. całkowite przedefiniowanie psychologii, pogłębienie jej i uczynienie z niej dziedziny dostępnej dla wszystkich.